H PRAKSIS συμμετέχει κάθε χρόνο στις Συναντήσεις HIV και Ηπατίτιδων (μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής και με ομιλίες και παρεμβάσεις) και παρακολουθεί τις εξελίξεις. Στην φετινή 8η Συνάντηση ήταν στο Προεδρείο του Στρογγυλού Τραπεζιού ΔΡΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ με την Μαρία Μουδάτσου, Αντιπρόεδρο του Δ.Σ. και μαζί με τον Γιάννη Καλαμίτση από τον Προμηθέα.
Στις 24/9/2020, στο πλαίσιο αυτής της 8ης Πανελλήνιας Συνάντησης HIV και ηπατιτίδων, η Πρόεδρος της PRAKSIS, Ντίνα Βαρδαραμάτου, τοποθετήθηκε για θέματα που αφορούν το εμβόλιο για τη νόσο Covid-19 και τα μαθήματα που έχουμε πάρει από την πανδημία HIV/AIDS. Παρουσιάζουμε μερικά σημεία:
Τι μάθαμε από μια άλλη πανδημία (HIV/AIDS)
Από το σύνολο της εμπειρίας μας στεκόμαστε σε τέσσερα σημεία:
- Άργησαν ή ακόμα δεν είναι καθολικά διαθέσιμες οι θεραπείες του HIV σε όλον τον κόσμο.
- Δεν υπήρξε τόσο συντονισμένα χρηματοδοτούμενη προσπάθεια για την εύρεση εμβολίου για τον HIV.
- Οι κοινότητες που έχουν επηρεαστεί έχουν στιγματιστεί.
- Στην Ελλάδα, το δημόσιο σύστημα υγείας έχει υποστεί περικοπές που δεν εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη πρόσβαση σε διαγνωστικά, θεραπείες και πρόληψη.
Επομένως υπογραμμίζοντας τις θέσεις της PRAKSIS, με εκκίνηση από το παγκόσμιο και κατεύθυνση στο εθνικό, προτείνουμε:
- Σε παγκόσμιο επίπεδο χρειάζεται συνεργασία μεταξύ των υποψήφιων εμβολίων και όχι ανταγωνισμός, ειδικά όταν το ερευνητικό ρίσκο μοιράζεται μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Είναι σημαντικό να γίνονται γνωστά τα ερευνητικά δεδομένα που προκύπτουν από τις κλινικές δοκιμές. Τα λάθη του σχήματος Οξφόρδη/AstraZeneca μπορεί να βοηθήσουν άλλες προσπάθειες για να φτάσουμε γρηγορότερα σε εμβόλιο.
- Η άρση εμποδίων προς τους ανθρώπους που φροντίζουν την υγεία τους και την υγεία των πιο ηλικιωμένων στην οικογένειά τους είναι σημαντική: ο φόβος της ανεργίας, του κόστος υγειονομικής περίθαλψης, της κακής πληροφόρησης, της έλλειψης υγειονομικής φροντίδας ή προσωπικού.
- Η πρόσβαση σε μέτρα πρωτογενούς και δευτερογενούς πρόληψης και σε φροντίδα πρέπει να είναι δωρεάν, ειδικά για τους πιο ευάλωτους.
- Η Ελλάδα ως μέλος της ΕΕ πρέπει να συνεισφέρει στο να μην μείνουν για τον οποιοδήποτε λόγο τα αναπτυσσόμενα κράτη «πίσω» δηλαδή να βρεθούν χωρίς θεραπείες ή χωρίς εμβόλια.
- Το υγειονομικό προσωπικό χρειάζεται φροντίδα και υποστήριξη. Ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Ενίσχυση των Μονάδων Λοιμώξεων και για εξυπηρέτηση των ασθενών με κορωνοϊό και για εξυπηρέτηση των ασθενών με HIV/AIDS.
- Οι κοινότητες που επηρεάζονται περισσότερο πρέπει να εμπλακούν ως μέρος της λύσης και να μην αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα. Όσο γίνεται άρση των διακρίσεων και του στίγματος σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες (για παράδειγμα αιτούντες άσυλο στα κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης, ηλικιωμένοι/ες που δεν κάθονται σπίτι), τόσο αυξάνει η πιθανότητα να διασυνδεθούν με το σύστημα υγείας άτομα που έχουν συμπτώματα κορωνοϊού και άρα να αποτραπεί μεγαλύτερη διασπορά.
- Τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι πληθυσμοί με HIV στην Ελλάδα δείχνουν μια άλλη πτυχή του θέματος. Φέρνοντας ως παράδειγμα οροθετικούς που δεν έχουν ΠΑΥΥΠΑ και άρα πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, οροθετικούς ασφαλισμένους που επί μήνες δεν έχουν πρόσβαση σε διαγνωστικές εξετάσεις, αποσπασματική πολιτική για εμβολιασμούς στα καμπ, διαπιστώνουμε ότι ακόμα και να βρεθεί το εμβόλιο, όσοι χαράσσουν πολιτική για τη δημόσια υγεία πρέπει να λάβουν την καθημερινότητα υπόψη και να επανασχεδιάσουν την καθολική και απρόσκοπτη πρόσβαση σε αυτό. Είμαστε εδώ με την εμπειρία μας για να βοηθήσουμε όπου χρειαστεί.
